Gdyby nie wybuch Wezuwiusza, Pompeje byłyby pewno zapomnianym miastem podobnie jak wiele innych miast starożytnego Rzymu, tymczasem otoczone sławą dzięki tragicznemu zdarzeniu pozbawiającemu życia całe miasto. Historycznie Pompeje założone były w VIIw. p.n.e. przez Osków, później znajdowały się pod wpływem Greków i Etrusków. Jest to jedno z trzech miast które 24 sierpnia 79 roku n.e. które przestało istnieć za sprawą erupcji wulkanu, miasto zajmowało wówczas 64 ha i uchodzi obecnie za rozpustne miasto dzięki licznym domom publicznym, erotycznym freskom, które zachowały się w niezłym stanie dzięki popiołowi wulkanicznemu, który zakonserwował budowle i przedmioty, co pozwoliło dokładnie poznać wygląd rzymskiego miasta. Dopiero pod koniec XVI w. przypadkiem podczas budowy kanału, odkryto starożytne napisy.  Miasto rozplanowane było wokół Trójkątnego Forum, posiadały system kanalizacyjny poprowadzony wzdłuż ulic, a woda do fontann ulicznych, term i bogatszych domów dostarczana była akweduktem, co świadczy o wysokim poziomie rozwoju miasta. Zabudowa zaprojektowana wzdłuż regularnej siatki ulic podzielona była na dziewięć sfer, z których każda pełniła określoną funkcję. Obecnie największe wrażenie wywołują odlewy ciał mieszkańców, które dzięki popiołom wulkanicznym szybko zastygały zachowując wewnątrz kształt pogrzebanych ciał. Fiorelli opracował metodę wykonywania ich gipsowych odlewów. Po wybuchu wulkanu w 79 r. w pobliżu zasypanego miasta powstało nowe miasto Campo Pompejanum, w którym również można zobaczyć zabytkowe Sanktuarium Matki Boskiej Różańcowej zbudowane w XIX w.

Odwiedzając to miejsce nie sposób nie zobaczyć samego Wezuwiusza, który jest jedynym czynnym wulkanem na stałym lądzie Europy, wznosi się na wysokość 1277 m n.p.m. Geologicznie Wezuwiusz, zaliczany jest do najniebezpieczniejszych wulkanów świata (jako jeden z pięciu). Głębokość krateru Wezuwiusza to 230 m, natomiast średnica 550-650 m. Ostatni duży wybuch wulkanu notowany był 13 marca 1944r. Począwszy od 1995 roku stoki masywu Wezuwiusza są objęte jako park narodowy celem zabezpieczenia żyjących tam gatunków roślin i zwierząt oraz unikatowych w skali europejskiej form geologicznych, ale również stanowisk archeologicznych.